Ryon çoktan oradaydı. Kaela’nın geldiğini fark ettiğinde, yüzünde sakin bir gülümseme belirdi. Onun bu sakinliği, Kaela’nın içindeki fırtınayı dindiriyordu.

"Bugün farklı görünüyorsun," dedi Ryon, sopasını yere dayayarak.

Kaela derin bir nefes aldı. "İçimdeki bu karanlıkla yüzleşmek istiyorum. Onu kontrol etmem gerek."

Ryon başını salladı. "Bunu birlikte yapabiliriz."

Eğitim alanında birlikte çalışmaya başladılar. Kaela’nın sopası havada hızla savruluyor,

Ryon ise onun saldırılarını savuşturuyordu. Her hamlede Kaela, içindeki öfkeyi ve acıyı dışarı atıyordu.

Ter, yüzünden damla damla süzülürken, zihni de temizleniyordu.

Antrenman sırasında, Kaela’nın gözleri bir anlığına Ryon’un gözleriyle buluştu.

Ryon’un gözlerinde sadece şefkat ve anlayış vardı.

Kaela, bu bakışların altında bir koruma kalkanının yavaş yavaş çatladığını hissediyordu.

Aniden, içindeki karanlık dalgalandı. Kaela’nın elleri titredi, nefesi sıklaştı. Gözlerinin önüne eski anılar

üşüştü: ailesinin çığlıkları, kendi haykırışları, geçmişteki başarısızlıkları... Her şey onu boğmaya çalışıyordu.

Ryon, Kaela’nın titreyen ellerini gördü ve sopasını bırakarak ona yaklaştı. “Kaela, buradayım. Geçmişin seni

tanımlamaz. Bu savaşta yalnız değilsin.”

Kaela’nın gözleri doldu. Derin bir nefes aldı ve içindeki karanlığa bir kez daha baktı. Evet, geçmişi acılarla

doluydu ama artık onu kontrol etmeye çalışmıyordu; kabul ediyordu.

Tam o anda, dövüş kulübünün lideri Elder Jorvik, antrenmanı izlemeye geldi. Kaela’nın gözlerindeki değişimi

fark etti.

“Bugün bir adım daha attın, Kaela,” dedi Jorvik. “Gerçek savaş, içindeki karanlıkla olan savaştır. Onu bastırmak

yerine kabul et. Bu, seni daha güçlü yapar.”

Kaela başını salladı. Ryon’un elini sıkıca tuttu. “Artık hazırım.”

O sırada kampın çanları çalmaya başladı. Yeni bir saldırı yaklaşıyordu. Canavarların sabah baskınına karşı

herkes pozisyon alırken, Kaela içindeki korkuya meydan okudu.

Bu sefer farklıydı. Çünkü yalnız değildi.

Günün ilk ışıkları, karanlık bulutların arasından ince bir şekilde sızıyordu. Kamp, bu sabah diğerlerinden

daha sessizdi. Rüzgar, çadırların arasından hüzünlü bir melodi gibi geçiyordu. Bugün herkes, uzun zamandır

beklenen savaşın kaçınılmaz olduğunu biliyordu. Canavarlar, daha önce hiç olmadığı kadar kalabalık ve güçlü

geliyordu. Ancak bu yalnızca bir tehdit değil, aynı zamanda bir dönüm noktasıydı.

Kaela, eğitim alanında yalnız başına sopasını tutuyordu. Düşünceleri karmaşık ve ağırdı. Geçmişteki acıları,

bugünle yüzleşmek için bir köprü haline gelmişti. Oysa, içinde hâlâ cevaplanmamış sorular vardı.

Kendi karanlığıyla yüzleşmişti ama bu savaşın bir sonu olup olmayacağını bilmiyordu.

Elira, yeşil gözleri kararlılıkla parlayan savaşçılardan biriydi. Eşiyle birlikte kampın sınırında bekliyordu. Eşi

ona, “Bu savaş bizim için bitmeyebilir ama çocuklarımızın güvenliği için sonuna kadar gitmeliyiz,” dediğinde

Elira başını salladı. "Evet, bu bizim görevimiz."

Kampın diğer köşesinde Ryon, Kaela’yı izliyordu. Onun için bu sadece bir savaş değil, bir itiraftı. Kalbindeki

duyguları Kaela’ya anlatmak için son şansı olabilirdi. Ama Ryon, Kaela’nın yalnız savaşmak istediğini anlamıştı.

Sevginin bazen geri planda durmak anlamına geldiğini de kabul etti.

Savaş yaklaştıkça kamp, hayatın tüm çeşitliliğini gözler önüne seriyordu. Bergen, devasa kütlesiyle devasa bir

mızrak taşıyordu. Yanında Asha, kısa kılıçlarıyla harekete hazırdı. Mira, çocuk savaşçı Taroya son talimatlarını

veriyor, onu korumaya çalışıyordu. İnsanlar birbirlerine vedalar ediyor, sessiz dualarla birbirlerine sarılıyordu.